Oλοένα και περισσότερο παρατηρούμε γύρω μας ανθρώπους που διατυμπανίζουν τη μόρφωσή τους και την πίστη τους στα θεία, παρουσιάζοντας τα ως δική τους ηθική και πολιτισμική ολοκλήρωση. Δείχνουν ή τουλάχιστον θέλουν να δείχνουν καλλιεργημένοι άνθρωποι με διευρυμένους πνευματικούς ορίζοντες και μ’ ανεβασμένα ενδιαφέροντα, για τα οποία κορδώνονται πως είναι υψηλών επιπέδων.
Δυστυχώς όμως, η πραγματικότητα δεν τους δικαιώνει ως προς τις κοινωνικές τους συμπεριφορές και συναναστροφές. Βλέπουμε ανθρώπους με πτυχία να κατέχουν πνευματικούς τίτλους, δίχως να διακρίνονται για την ηθικότητά τους. Εκτός αυτού, διαπιστώνουμε, συν το χρόνο, πως οι άνθρωποι αυτοί χυδαιολογούν, δίχως ευαισθησία απέναντι στα πραγματικά προβλήματα και στις ανθρώπινες ανησυχίες, στα οποία στέκονται αμέτοχοι και αδιάφοροι. Η υπεροψία τους, τους ξεκόβει από τον κοινωνικό περίγυρο τους, για τον οποίο υιοθετούν μια περιφρονητική και παθητική στάση.
Εμφανίζονται όμως ως απόστολοι της αρετής, σηκώνοντας τη σημαία της δικαιοσύνης στην κοινωνία που ζουν, αλλά το κάνουν ασυνείδητα, γιατί η εξύψωση των άλλων δεν χαίρει εκτίμησης και σεβασμού γι’ αυτούς. Καταπατούν επίσης κάθε ηθικό νόμο και ανθρώπινη αρχή, με κυνισμό, αναισθησία κι απανθρωπιά, που συνοδεύονται από άμετρο συμφέρον, το οποίο προκαλεί ανατριχίλα, μετά πτυέλων κι εμετικών διαθέσεων κι εμπνέει τον φόβο στον απλό άνθρωπο.
Αυτοί οι άνθρωποι είναι οι λεγόμενοι «άνθρωποι της επιτυχίας», δίχως όμως ουσιαστική αξία στην κοινωνία, η οποία δεν τους αποδέχεται παρά μόνο τους φοβάται και γι’ αυτό το λόγο και σιωπά. Είναι οι δύσπιστοι και φιλύποπτοι άνθρωποι, που όταν φτάσουν στην κορυφή των επιδιώξεων τους, βγάζουν όλα τα απωθημένα τους, νιώθοντας έτσι δυνατοί, εφόσον εκδικούνται τους ανθρώπους για τις στερήσεις και τις πίκρες που οι ίδιοι πέρασαν στη ζωή τους και. τους φταίνε οι υπόλοιποι γύρω τους.
Πίσω απ’ τη μόρφωσή τους κρύβεται η ανηθικότητά τους, η οποία μάλιστα γίνεται πολλές φορές και σκληρά ανταγωνιστική με βαθμοθηρίες κι επακόλουθα.
Οι άνθρωποι αυτοί είναι μόνο ιδεολόγοι στα λόγια. Είναι οι ήρωες της θεωρίας που κατηγορούν και καταδικάζουν εκείνους που λένε πως τους αγαπούν. Και αγαπούν μόνο τους ισχυρούς του χρήματος και τους ιστάμενους σε υψηλά ανώτερα αξιώματα της κοινωνίας, απ’ τους οποίους ξεζουμίζουν συμφέροντα, παραμερίζοντας την αγνότητα, τον αυθορμητισμό και την απλότητα των άλλων ανθρώπων, που έχουν ουσιαστική αξία στην κοινωνία και στην ζωή.
Πρέπει κάποτε να καταλάβουν αυτοί οι άνθρωποι πως δεν είναι άνθρωποι της αξίας, επειδή είναι μορφωμένοι, αλλά της επιτυχίας κι ότι θα πρέπει να προσφέρουν περισσότερα και να λαβαίνουν λιγότερα. Η σύγχυση των ιδεών τους προκαλεί ηθική ναυτία και όσο πιο συγκεχυμένη είναι, τόσο πιο επιφανειακή, χωρίς βάθος και ουσία είναι η μόρφωσή τους.
Οι εντυπωσιακοί αυτοί εγγράμματοι άνθρωποι με τα ηχηρά ονόματα και τους τίτλους πρέπει επιτέλους να διδαχτούν από κάποιους αυτό το ρητό που έλεγαν με σοφία οι παλιότεροι: «Τα κενά δοχεία ηχούν περισσότερο» κι ότι τα απότομα ανεβάσματα φέρνουν και τις απότομες πτώσεις.
