Όλοι μαζί και ο καθένας μας απο το μετερίζι του, πρέπει να αγωνιστούμε για να ανακτήσουν την χαμένη τους αξιοπρέπεια όλοι οι εργαζόμενοι, ιδιαίτερα του ιδιωτικού τομέα.
Υπάρχει πόνος πολύ κοντά και δίπλα μας, μέσα στο ίδιο το σπίτι μας.
Πόνος που κρύβει και μια υποκρισία. Ότι ο καθένας είναι υπεύθυνος των πράξεων του. Σε μια χώρα που δεν υπάρχει εύκολα δεύτερη ευκαιρία αλλά υπάρχει ρετσινιά.
Η αξιοπρέπεια του πολίτη χάθηκε προ πολλού. Του ζητούν να είναι ευγνώμων που επιδοτείται για τη δεινή οικονομική του κατάσταση.
Να είναι ευγνώμων γιατί πρέπει να επιστρέφει αποδοχές και να καταφέρνει να ζει με 400 ευρώ.
Να είναι ευτυχής που του επιτρέπουν να εργάζεται 12 ώρες και να αποφεύγει τα προβλήματα της οικογένειάς του γιατί λειπει μόνιμα από το σπίτι του.
Ντροπή για μια γενιά που χάνεται στο βωμό του να μη χαθεί το βόλεμα των μεγαλυτέρων. Όλοι μαζί να αγωνιστούμε για καλύτερες συνθήκες εργασίας, για καλύτερους μισθούς, για την αξιοπρέπεια και την τιμή μας. Ιδιαίτερα των νέων ανθρώπων.
Στο φινάλε όλοι φτωχοί είμαστε γιατί όταν επιζητούμε ως όρνια να ζούμε καλύτερα στην πλάτη άλλων ανθρώπων και εμάς κάποιος άλλος θα μας κατασπαράξει.
Αν το επόμενο διάστημα ενώσουμε τη φωνή μας για να αλλάξουμε τον εργασιακό μεσαίωνα που ζούμε εδώ και 10-15 χρόνια τότε υπάρχει ελπίδα.
Η ελπίδα της αλλαγής. Το όραμα ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου που σέβεται τους πολλούς, τους αδικημένους αλλά και τους κατατρεγμένους…
