Μόνο με ευχές για ήπιο χειμώνα και φώτιση των ιθυνόντων για κατάρτιση ενός ανανεωμένου σχεδίου για το λιγνίτη μπορούμε να αισιοδοξήσουμε για το χειμώνα.
Εδώ και έντεκα περίπου χρόνια η Γερμανια στηρίζεται στο ρωσικό φυσικό αέριο. Παράλληλα προωθεί τη στροφή στις ΑΠΕ που αν και μονόδρομος για τη σωτηρία του περιβάλλοντος, δεν έχει ακόμη αποκτήσει παραγωγική δυναμική ώστε να αντικαταστήσει την συμβατικη παραγωγή ενέργειας για τη βιομηχανία της.
Την ίδια ώρα και σε μια κίνηση που εξαρχής μας γέμισε αναπάντητα ερωτήματα, η Ελλάδα έσπευσε απροετοίμαστη να δεσμευτεί σε μια πρόωρη παύση της παραγωγής ρεύματος με λιγνίτη μεσω μιας άδικης και πρόχειρης μετάβασης στη μετά λιγνίτη εποχή για την οικονομία των περιοχών παραγωγής ρευματος αλλα και για την εθνική οικονομία και την ενεργειακή μας στρατηγική.
Η απολιγνιτοποιηση ήταν μια γνωστή ιστορία που κρύβαμε επιμελώς κάτω από το πατάκι. Παρότι γνωστή λοιπόν η ιστορία, κανείς πλην ελαχίστων δεν κατήρτησαν ενα βιώσιμο και μακροπροθεσμο πρόγραμμα. Ελάχιστοι τόλμησαν να κρούσουν τον κώδωνα του κινδύνου.
Η Ελλάδα θα ειχε ενεργειακό πρόβλημα ουτως ή άλλως ακόμη και αν δεν υπήρξε ποτέ ο πόλεμος στην Ουκρανία. Επένδυσε σε μια σύγχρονη και πανάκριβη μονάδα λιγνίτη στην Πτολεμαΐδα 5, που επρόκειτο εντελως παράδοξα να τεθεί σε παύση σε 6 χρόνια πριν καλά καλά ξεκινήσει τη λειτουργία της. Ταυτόχρονα ο κ. Μητσοτάκης έθεσε ως όριο λειτουργίας το 2023 (κατι που ευτυχώς αναίρεσε) για τις ρυπογόνες λιγνιτικές μονάδες στις οποίες πια στηριζόμαστε, αφου το μοναδικό εθνικό μας καύσιμο προς το παρόν είναι ο λιγνίτης.
Ακόμη και τωρα όμως, μετά απο μεγάλες καθυστερήσεις και ανατροπές συνεχίζουμε να κωλυσιεργουμε.
Παραμένει άγνωστο αν οι λιγνιτικες μονάδες θα μπορέσουν να αντεπεξέλθουν στην αυξημένη ενεργειακή ζήτηση του χειμώνα. Τα ορυχεία και τα εργοστάσια δεν ανοιγοκλεινουν με ενα διακόπτη, ουτε το εξειδικευμένο προσωπικό που έφυγε κατ’ εντολή της κυβέρνησης, μπορεί να αντικατασταθεί απο εθελοντές συνταξιούχους και επιταγμενους εργαζόμενους. Η αντικατάσταση των συμβασιούχων της ΔΕΗ με εργολαβικούς υπο αμοιβόμενους λιγνιτωρύχους δεν είναι ένα θελκτικο σενάριο για τους ανέργους. Είναι απορίας άξιο γιατί δεν αναθεωρήθηκε ηδη το πρόγραμμα της πρόωρης και άδικης απολιγνιτοποιησης ζητώντας παράλληλα μείωση του περιβαλλοντικου τέλους που καθιστά ακριβή τη χρήση του λιγνίτη παγκοσμίως αφού το ζήτημα πλέον ξεπερνάει τα σύνορα των λιγνιτικων χωρών και γίνεται παγκόσμιο.
Γιατί δεν έχει γίνει ως τώρα μια δεσμευτική ρύθμιση για σταθερή μακροπροθεσμη και μεγαλύτερη συμμετοχή του λιγνίτη στο ενεργειακό μείγμα με παράλληλη στόχευση να κερδίσει χρόνο η Ελλάδα ώστε να παραμείνει ενεργειακά ανεξάρτητη αλλα και να προλάβει επιτέλους να κατάρτισει ενα δίκαιο και πιο ήπιο μοντέλο απολιγνιτοποιησης, που θα βγάλει απο την αγχόνη τις τοπικές κοινωνίες σε Κοζάνη Φλώρινα και Μεγαλόπολη.
Ως γνωστόν η Γερμανία θα αφήσει το λιγνίτη σε χρηση για δεκαετίες αργότερα, σε αντίθεση με την Ελλάδα που βιάστηκε επικίνδυνα.
Και να που η παγκόσμια ενεργειακή κριση βάζει ξανά το ζήτημα στο τραπέζι, ομως εμείς περί άλλων τυρβαζουμε.
Απο τη ζημία κέρδος δεν βγαίνει, όμως ακομη και την ύστατη στιγμή πρέπει να δούμε αν μπορούμε να στηριχθουμε στα πόδια μας και όχι να είμαστε πάντα οι πιο συνεργασιμοι εταίροι στα σχεδια της ΕΕ για τα κέρδη των αλλων. Οι ΑΠΕ ειναι μονόδρομος μα προς το παρόν δεν αρκούν.
Θέλουμε μια ΔΕΗ που θα ανήκει στους Έλληνες και θα πληρώνει αξιοπρεπώς τους εργάτες και όχι τους μεσάζοντες και τα golden boys, εξασφαλίζοντας φθηνή ενέργεια που θα στηρίξει την επιχείρηση και τα νοικοκυριά και όχι την επιδότηση απο την τσέπη μας στα υπερκερδη των λίγων ιδιωτών.
