Θολή αρχή και άγνωστο τέλος. Ποιος θα το περίμενε;
Το 1995 παιδιά τότε, μάθαμε πως όλα μπορεί να ανατραπούν μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Ένας σεισμός μας πέταξε έξω από τα σπίτια.Το 2020 ενήλικους πια, ένας λοιμός μας πέταξε μέσα στα σπίτια και μας άφησε εκεί.Φόβος για το σήμερα και το αύριο. Φόβος για τα παιδιά και τους ηλικιωμένους.Απορρίπτουμε το φόβο συνειδητά, όμως εκείνος αντιστέκεται υποσυνείδητα. Διασπείρεται πιο εύκολα από τον ιό. Πιάνεται σε οθόνες μεγάλες και μικρές, σε ηχεία. Σε λόγια κάτω από χειρουργικές μάσκες και σε λέξεις ηλεκτρονικών κειμένων. Σε λόγους εμπειρογνωμόνων. Μένουμε σπίτι αρχικά ως σύνθημα, στην πορεία ως εμμονή. Μένουμε σπίτι και καλούμαστε να αναμετρηθούμε με τον εαυτό μας και την αβεβαιότητα που μας καταπνίγει.Η κρατική ευθύνη μετατρέπεται σε συλλογική τιμωρία.Θα τα καταφέρουμε. Αλλά πλέον θα εκτιμάμε περισσότερο τη ρουτίνα και τη στιγμή. Πλέον είμαστε σίγουροι πως τίποτα δεν είναι σίγουρο.
(ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ, στην εποχή της καραντίνας)
