Κατά τήν ἑορτή τῶν Ἰουδαίων, ὁ Χριστός ἀνέβηκε στά Ἱεροσόλυμα. Στήν προβατική πύλη τῶν τοιχῶν τῆς πόλης ὑπήρχε μία κολυμβήθρα μέ πέντε στοές ἡ ὁποία στά Ἐβραϊκά ὀνομαζόταν Βηθεσδά. Ἐκεῖ μαζεύονταν πολλοί ἄρρωστοι ἄνθρωποι οἱ ὁποῖοι χρειάζονταν βοήθεια. Τυφλοί, μὲ κινητικὲς δυσκολίες, μέ ἀτροφικά μέλη καὶ ἄλλα προβλήματα περίμεναν τήν κίνηση τοῦ νεροῦ ἀπό τόν ἄγγελο τοῦ Κυρίου καθῶς ὅποιος ἔμπαινε πρῶτος θά γινόταν καλά ἀπό τήν ἀρρώστιά του. Ἕνας παράλυτος ἄνθρωπος βρισκόταν ἐκεῖ γιά τριάντα ὀκτώ ὁλόκληρα χρόνια! Τόν πλησίασε ὁ Χριστός καί τόν ρώτησε ἄν θέλει νά γίνει καλά! Ὁ παράλυτος ἀπάντησε ὅτι δέν ἔχει ἄνθρωπο ὥστε μόλις ταραχθοῦν τά νερά νά τόν βάλει στήν κολυμβήθρα. Πάντοτε κάποιος ἄλλος τόν προλάβαινε. Τότε ὁ Χριστός τοῦ ἔδωσε ἐντολή νά σηκωθεί, νά πάρει τό κρεβάτι του καί νά περπατήσει. Ἀμέσως ὁ παράλυτος ἔγινε καλά, σήκωσε τό κρεβάτι του καί περπάτησε. Οἱ Ἰουδαίοι ἔλεγαν στόν θεραπευμένο ἄνθρωπο ὅτι εἶναι Σάββατο καί δέν πρέπει νά σηκώνει τό κρεβάτι τοῦ. Αὐτός τούς ἀπάντησε ὅτι αὐτός πού τόν ἔκανε καλά τοῦ εἶπε νά σηκώσει τό κρεβάτι τοῦ καί νά περπατήσει. Τόν ῥώτησαν ποιός εἶναι αὐτός ἀλλά δέν γνώριζε νά τούς ἀπαντήσει καθῶς ὁ Χριστός ἔφυγε ἀπαρατήρητος. Μετά ἀπό αὐτά τόν συνάντησε ὁ Χριστός στό ἱερό καί τοῦ εἶπε εἴδες ὅτι ἔγινες καλά, μήν ἁμαρτάνεις ἄλλο γιά νά μή σοῦ συμβεῖ κάτι χειρότερο. Τότε, ὁ ἄνθρωπος αὐτός ἔφυγε ἀπό τό ἱερό καί ἀνήγγειλε στούς Ἰουδαίους ὅτι αὐτός πού τόν ἔκανε καλά ἦταν ὁ Ἰησοῦς. Γι᾿ αὐτό οἱ Ἰουδαίοι κυνηγούσαν τόν Χριστό καί ζητοῦσαν νά Τόν σκοτώσουν ἐπειδή ἔκανε θαύματα τήν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου.
Κεντρικό πρόσωπο τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελικοῦ ἀναγνώσματος εἶναι ὁ ἐπί τριάντα ὀκτώ χρόνια παράλυτος. Θαυμάζει κανείς τήν ὑπομονή του ὄλα αὐτά τά χρόνια. Τό γεγονός ὅτι ὁ Χριστός τόν συνάντησε μετά τήν θεραπεία του στό «ἱερό» δείχνει ὅτι ἦταν ἄνθρωπος πού πίστευε στόν Θεό. Ἀπό τό γεγονός ὅτι ὁ Χριστός προχώρησε στήν γιατρειά τοῦ φαίνεται ξεκάθαρα ἡ πίστη τοῦ παραλύτου, γιατί ἡ πίστη ἀποτελεῖ προϋπόθεση τοῦ θαύματος. Ἡ ἀπάντηση τοῦ Χριστοῦ πρός αὐτόν ὅτι εἴδες ἔγινες καλά, μήν ἀμαρτάνεις ἄλλο ἀποδεικνύει πως ἡ ἀρρώστιά του ἦταν ἀποτέλεσμα τῶν ἁμαρτιῶν του! Χωρίς αὐτό νά σημαίνει ὅτι ὅλες οἱ ἀρρώστιες εἶναι ἀποτέλεσμα τῶν ἁμαρτιῶν. Κάποιες ὅπως συμβαίνει ἐδῶ, εἶναι. Κάποιες ἄλλες ὅμως, ὄχι. Ξεχωριστή εἶναι καί ἡ ἐρώτηση τοῦ Χριστοῦ πρός τόν παράλυτο˙ ἄν θέλει νά γίνει καλά. Γιατί τοῦ ἀπηύθυνε ὁ Χριστός μία τέτοια ἐρώτηση; Δέν ἤξερε ἄν θέλει νά γίνει καλά; Εἶναι δυνατόν νά μήν ἤθελε τήν ἴασή του; Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ἀναφέρει ὅτι ὁ Χριστός ἔκανε τήν συγκεκριμένη ἐρώτηση: «διά νά δείξῃ τήν καρτερίαν του καί διά νά καταλάβωμεν, ὅτι δι᾿ αὐτό ἄφησε τούς ἄλλους καί ἐπῆγεν εἰς αὐτόν». Τραγική, ὄμως, εἶναι ἡ ἀπάντησή του παράλυτου˙ «Ἄνθρωπον οὐκ ἔχω»! Ὄλοι θά περιμέναμε νά ἀπαντήσει στόν Χριστό ὅτι θέλει νά γίνει καλά. Κί ὅμως ἄλλο ἦταν αὐτό τό ὁποίο τόν βασάνιζε! Ἡ μοναξιά του! Αὐτό ὑποδηλώνει τό «δέν ἔχω ἄνθρωπο»! Τήν τραγική του μοναξιά! Τήν κατάντια του! Τήν στενοχώριά του! Τό παράπονό του! Εἶναι δυνατόν τριάντα ὀκτώ χρόνια νά μήν βρεθεί ἕνας ἄνθρωπος νά τόν βοηθήσει; Βίωνε τό γεγονός τῆς μοναξιᾶς περισσότερο ἀπό τό γεγονός τῆς ἀρρώστιάς του! Στό τέλος, ὄμως, ἀποδεικνύεται ὅτι δέν ἦταν μόνος! Εἶχε μαζί του τόν Ἴδιο τόν Χριστό! Χρειαζόταν κάποιον ἄνθρωπο ὄταν εἶχε τόν Ἴδιο τόν Χριστό μαζί του;
Πολλές φορές καί σήμερα ὡς ἄνθρωποι ζοῦμε τήν τραγικότητα τῆς μοναξιάς μας! Ὅταν μία ἀρώστια ἤ κάποιο ἄλλο γεγονός τῆς ζωῆς μας γίνεται ἀφορμή οἱ συνάνθρωποί μας ἀκόμα καί αὐτοί πού πιστεύαμε ὅτι ἦταν φίλοι μας νά ἀπομακρυνθούν ἀπό κοντά μας. Τότε, ὁ κάθε ἕνας ἀποδεικνύει τόν πραγματικό του χαρακτήρα. Ἀποροῦμε τό πῶς συναίβει αὐτό. Δέν μποροῦμε νά πιστέψουμε τά γεγονότα. Σ᾿ αὐτήν τήν περίπτωση ἀρνούμαστε νά ἀποδεχθοῦμε τήν πραγματικότητα. Ἀρνούμαστε νά σεβαστοῦμε –ὅσο καί νά μᾶς στενοχωρεῖ – τήν ἀπόρριψη τοῦ ἄλλου γιατί λέμε ὅτι τόν ἀγαπάμε. Ἀγαπῶ, σημαίνει ὅτι δέχομαι τόν ἄλλον ὄπως εἶναι, μέ τά θετικά καί ἀρνητικά του στοιχεῖα. Ἀγαπῶ, σημαίνει ὅτι σέβομαι τίς ἐπιλογές τοῦ ἄλλου ὅσο καί νά διαφωνῶ μέ αὐτές. Ἀγαπῶ, σημαίνει ὅτι προσεύχομαι ἀρχικά γιά ΄μένα καί κατόπιν καί γιά τόν ἄλλον ὁ ὁποίος μέ στενοχωρεί. Ἀγαπῶ, σημαίνει ὅτι δέχομαι ἀκόμη καί τήν ἀπόρριψη τοῦ ἄλλου! Κάνουμε τό λάθος νά ἐπιμένουμε ἐγωϊστικά στόν μή σεβασμό τῆς ἀπόφασης τοῦ ἄλλου.
Κάνουμε τό λάθος καί ἀπαιτοῦμε – ἔστω καί ἐνδόμυχα – τήν ἐπάνοδο τοῦ ἄλλου. Μέ αὐτόν τόν τρόπο προσθέτουμε ἐπιπλέον στενοχώρια στήν δυσκολία τήν ὁποία περνάμε καί ἔτσι, δυστυχῶς, δέν ἀσχολούμαστε μέ τήν θετική πλευρά τῆς ὅλης ὑπόθεσης. Τό γεγονός ὅτι ἡ δύσκολη κατάσταση στήν ὁποία βρισκόμαστε γίνεται ἀφορμή νά φανερωθεῖ ὁ πραγματικός ἑαυτός τοῦ ἄλλου ἀλλά καί τοῦ δικοῦ μας. Στίς δυσκολίες τῆς ζωῆς καί γενικότερα στίς ἀλλαγές τῶν καταστάσεων γίνεται τό «ξεκαθάρισμα» τῶν σχέσεων. Εἶναι βασικό ἡ στάση μας ἀπέναντι στόν ἄλλον νά εἶναι σωστή κατά Θεόν καί γεμάτη ἀγάπη.
Τότε γνωρίζουμε τόν ἄλλον, τόν ἑαυτό μας καί εἴμαστε μαζί μέ τόν Θεό μας!
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!
