Ένας χρόνος συμπληρώνεται από τη σιδηροδρομική τραγωδία που κόστισε τη ζωή σε τουλάχιστον 57 ανθρώπους και ανέδειξε τεράστιες παθογένειες που μαστίζουν τη χώρα. Ακόμα και σήμερα, 365 μέρες μετά το έγκλημα των Τεμπών, το κυβερνητικό αφήγημα, με θράσος και χωρίς ντροπή, επιχειρώντας τη συγκάλυψη των ευθυνών, εμπαίζει τον πόνο των ανθρώπων που έχουν χάσει τα αγαπημένα τους πρόσωπα, αλλά και τη νοημοσύνη όλων μας, με στημένες επιτροπές – παρωδία.
Έναν χρόνο μετά το στυγερό έγκλημα των Τεμπών, η συντριπτική πλειονότητα του ελληνικού λαού αναζητά αλήθεια και δικαιοσύνη και την ώρα που η υπόθεση θα έπρεπε να έχει «τρέξει» με ιλιγγιώδη ταχύτητα (ως ελάχιστη έκφραση σεβασμού στα θύματα και στις οικογένειές τους), παρατηρούνται προκλητικές κωλυσιεργίες, προσπάθειες συγκάλυψης και απαράδεκτες προκλήσεις.
Η τραγωδία των Τεμπών, δεν έχει προηγούμενο.
Ο ανείπωτος πόνος των συγγενών που έχουν χάσει τους ανθρώπους τους, μόνο με την απόδοση δικαιοσύνης θα δικαιωθεί. Οι αδικοχαμένες ψυχές δεν πρέπει να ξεχαστούν. Όταν απευθύνεσαι σε κλειστά μυαλά και κλειστά αυτιά, πρέπει να κάνεις όσο μεγαλύτερη φασαρία μπορείς (γιατί διαφορετικά η φωνή δεν ακούγεται) και ο λαός πρέπει αλληλέγγυα στους συγγενείς να μην επιτρέψει να ξεχαστεί, να «μπαζωθεί» η υπόθεση, όπως το σημείο του εγκλήματος.
Το σημείο της τραγωδίας μοιάζει με την Ελλάδα, όπου κάθε ημέρα συντελούνται αλλεπάλληλα εγκλήματα εις βάρος τον εργαζομένων, των ανέργων, των συνταξιούχων, των αγροτών, των μαθητών, των σπουδαστών…
Οι πολίτες αντιμέτωποι με την ακρίβεια, την ανεργία, την ελλιπή πρόνοια υγείας και το ξεπούλημα των παραγωγικών δομών στην ενέργεια, την υγεία και την εκπαίδευση.
Οι αγρότες στο χείλος του γκρεμού.
Οι νέοι μας αντιμέτωποι με την ανεργία και το έγκλημα της ιδιωτικοποίησης των Πανεπιστημίων.
Η ΔΡΑΣΕ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ, όπως και η πλειοψηφία των Ελλήνων, παρακολουθεί την πορεία της υπόθεσης και απαιτεί απόδοση δικαιοσύνης και δικαίωση των θυμάτων. Διαφορετικά, θα μιλάμε πλέον με σιγουριά και για ηθική κατάρρευση της χώρας, εκτός από οικονομική.
