Την στιγμή που η χώρα μας μετράει ήδη δύο και πλέον χρόνια από την εμφάνιση της πανδημίας θα περίμενε κανείς να μιλάμε για λύσεις που βρήκαμε, καταστάσεις που εξυγιάναμε αλλά και επιπτώσεις που προλάβαμε. Αντίθετα, μετά από τόσους και δύσκολους μήνες το μόνο που έχει μείνει είναι ανυπόστατα μέτρα, τα οποία συνθέτουν την κανονικότητα μιας κυβέρνησης ανίκανης να αφουγκραστεί τις ανάγκες της κοινωνίας, τη στιγμή που μέρα με την μέρα καταδυναστεύεται όλο και περισσότερο το κοινωνικό κράτος. Το γεγονός αυτό φαίνεται ιδιαίτερα έντονο στην περιοχή μας, μιας και βάλλεται από τόσους διαφορετικούς τομείς. Μέσα στο καθεστώς της «απολιγνιτοποιησης» και τα υψηλά ποσοστά ανεργίας που καταγράφει η περιοχή έρχεται να προστεθεί και το ρεκόρ θετικών κρουσμάτων που δημιούργησε ένα ασφυκτικό περιβάλλον για πολίτες και επιχειρήσεις όλο το προηγούμενο διάστημα. Μάταια προβάλλαμε λύσεις για την αντιμετώπιση αυτής της κατάστασης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η ενίσχυση του ΕΣΥ η οποία δεν ήρθε ποτέ. Στο σημείο αυτό, ας μου επιτραπεί να εστιάσω στην κατάσταση που επικρατεί στα σχολεία αφενός γιατί αποτελούν καθημερινότητα για εμένα και αφετέρου γιατί δεν χρωστάμε σε κανέναν το παρόν και το μέλλον των παιδιών μας. Το μεγαλύτερο διάστημα της χρονιάς που μας πέρασε έμειναν κλειστά τα σχολεία την στιγμή που τα παιδιά δεν νοσούσαν. Αντί η κυβέρνηση να εκμεταλλευτεί αυτό το διάστημα δημιουργώντας το περιβάλλον για ασφαλή σχολεία, όπως για παράδειγμα το σπάσιμο των τμημάτων ή την λειτουργία τους με κυλιόμενο ωράριο και φυσικά την διενέργεια συνεχόμενων τεστ από την αρχή της πανδημίας, έπραξε τα ακριβώς αντίθετα. Σήμερα, τα σχολεία παραμένουν ανοιχτά, λειτουργούν όμως σε καθεστώς ανασφάλειας, μιας και καταγράφονται συνεχόμενα κρούσματα τα οποία αναφέρονται σε μαθητές. Οι εκπαιδευτικοί μπαίνουν σε τμήματα με 25 και περισσότερα παιδιά, ακόμα και αν οι ίδιοι ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες μιας και δεν υπήρξε καμία μέριμνα ούτε και για αυτό. Ταυτόχρονα διατηρείται το ποσοστό 50% συν 1 για να φτάσει ένα τμήμα να κλείσει την στιγμή που τιμωρείται ακόμα και ο φόβος των γονιών που δεν στέλνουν τα παιδιά τους σχολείο. Ίσως γιατί η Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων δεν άφησε περιθώρια στην κυρία υπουργό μετά το σκάνδαλο που προέκυψε με την τηλεκπαίδευση. Μια κυβέρνηση που άφησε τον διχασμό να κυριαρχεί σε όλους τους τομείς της ζωής και τον φόβο διάχυτο σε όλα τα στάδια της κοινωνίας, ουσιαστικά δηλώνει αρνητής της πραγματικότητας, που πολλές φορές είναι εφιαλτική για τους πολίτες οι οποίοι οφείλουν και θα δώσουν την απάντηση.
Μιχελάκη Έφη
Καθηγήτρια Πληροφορικής
Υπεύθυνη τμήματος παιδείας
Νομαρχιακής Επιτροπής ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. Κοζάνης
