Πάνε χρόνια που η φοιτητική νεολαία της κυβερνητικής παράταξης λυμαίνεται τα δημόσια πανεπιστήμια. Αυτή είναι η άλλη πλευρά της ανομίας που ουδέποτε κατέδειξε η Νεα Δημοκρατία και δεν βρίσκεται στο πλαίσιο των προτεραιοτήτων του νέου αστυνομικού σώματος.
“Γράψου στη ΔΑΠ κι ας μην είσαι δεξιός” μου πρότεινε φίλος όταν μπήκα στη φιλοσοφική. Στην ερώτησή μου γιατί, έλαβα σειρά απαντήσεων αναφορικά με την προσφορά σημειώσεων, την κοινωνικοποιηση με καθηγητές και συμφοιτητές με προνομιακές σχέσεις στα τμήματα και άλλες ιστορίες που μόνο σε πλήρη διαφωνία θα μπορούσαν να με βρουν.
Βέβαια επειδή αυτή η γενίκευση προσβάλλει την πλειονότητα των καθηγητών που κάνουν σωστά τη δουλειά τους και ανεπηρέαστα, πρέπει να τονίσουμε πως ναι μεν αυτές οι θεωρίες είναι διαδεδομένες ωστόσο δεν χαρακτηριζουν το σύνολο της λειτουργίας του δημοσίου πανεπιστημίου και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να πέσουμε στην παγίδα αυτη.
Ο παρασιτικος τρόπος της λειτουργίας της φοιτητικής αυτής παράταξης έφθανε και θα συνεχίσει να φθάνει πλέον με μεγαλύτερη ευκολία στον τρόπο διοίκησης των πανεπιστημίων. Και αν η ανομία και οι μολότοφ είναι σίγουρα το ένα πρόβλημα στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, το άλλο είναι η οικογενειοκρατεια στην εκλογή καθηγητών και η εμπλοκή συγκεκριμένων πολιτικών συμφερόντων στην λειτουργία τους.
Αλλά πρέπει να τονίσουμε ξανά ότι οι γενικεύσεις γεμίζουν τη φαρέτρα όλων όσοι συντεταγμενα στηρίζουν την επικοινωνιακη απαξίωση της δημόσιας τριτοβάθμιας εκπαίδευσης προς όφελος της ελίτ των κολεγίων που αναζητούν πελατεία με την μεσιτεία της κυβέρνησης, όπερ και εγένετο.
Ούτε ένας ούτε δύο αλλά είκοσιτέσσερις χιλιάδες υποψήφιοι φοιτητές θα βρουν την πόρτα του δημοσίου πανεπιστημίου κλειστή και θα αποτελέσουν τη μαγια για το νέο πελατολόγιο των κολεγίων. Όσοι μπορούν και όσοι ζουν σε μεγάλες πόλεις θα συνεχίσουν τις σπουδές τους . Οι υπόλοιποι και οι φτωχότεροι της περιφέρειας θα παραμείνουν εκτός. Αναζητώντας την τύχη τους αλλού. Εξάλλου ο Έλληνας Πρωθυπουργός το τόνισε. Οι κάτοικοι του Περιστερίου γίνονται ψυκτικοι. Ίσως του Αιγάλεω υδραυλικοί κοκ.
Στην Κοζανη και στην Δυτική Μακεδονία το πλήγμα είναι πολλαπλάσιο. Χωρίς οριστικοποιημενο πλαίσιο ανάπτυξης και ικανους οικονομικούς πόρους για την απολιγνιτοποιηση η απαξίωση του Πανεπιστημίου με την ψήφιση του νομοσχεδίου έρχεται ως ταφόπλακα για να ολοκληρώσει την επερχόμενη ασφυξία.
Οι κάτοικοι κουρασμένοι από τον εγκλεισμό και τα κακά μαντάτα βλέπουν το τρένο της ανάπτυξης να αναχωρεί οριστικά και έχουν πάρει απόφαση πως το παιχνίδι τελείωσε οριστικά. Ας μην τους κάνουμε τη χάρη.
Όλα μπορούν να κατακτηθουν με αγώνες από τη βάση και μόνο, ελλείψει σοβαρής εκπροσωπησης από τους βαθμούς της αυτοδιοίκησης και από τους κυβερνητικούς βουλευτές που ψήφισαν χθες το τέλος του Πανεπιστημίου μας και το Σαββατοκύριακο θα έρθουν στην εκλογική τους περιφέρεια ανερυθριαστα για δημόσιες σχέσεις.
Είναι λυπηρό αλλά πρέπει να μας πεισμωσει. Γιάννης Νεβεσκιωτης
