Επειδή αυτές τις ημέρες που κυριαρχεί η παραδοσιακή φορεσιά και ο ήχος, μας πιάνουν κάτι μυστήρια τοπικιστικά συναισθήματα που ίσα ίσα χαλάνε τη διάθεση, καλό είναι να σκεφτούμε λίγο περισσότερο. Τί είναι αυτό που μας καθιστά μοναδικούς; ΤΙΠΟΤΑ! Απολύτως! Συγγνώμη αν σας εκπλησσω αρνητικά, αλλά κάθε μάνα βλέπει ως ομορφότερο το δικό της παιδι, όπως και καθένας τον τόπο του. Είμαστε μοναδικοί στα δικά μας μάτια και αυτό νομίζω είναι αρκετό. Όμως, είναι άλλο να αγαπάς τον τόπο σου και άλλο να είσαι τοπικιστης. Αν αγαπάς τον τόπο σου, κατανοείς συνάμα ότι καθένας έχει τον τόπο του και τον αγαπά. Κατανοεις πως κανείς μπορεί να έχασε τον τόπο του και να πρέπει κάπου να σταθεί, ίσως και δίπλα σου. Αν είσαι τοπικιστης, έχεις πάθος με τον τόπο σου και μίσος για τον τόπο των άλλων ή για τους ξένους του τόπου σου, κατ’ αντιστοιχία της διαφοράς μεταξυ πατριώτη και εθνικιστη. Από τη μια λοιπόν θέλουμε την πόλη μας μεγάλη, να έρχονται οι ξένοι να επενδύσουν και από την αλλοι οι ξένοι φταίνε που αλλοιωνεται ο πολιτισμός μας. Τι ειρωνεία; Όχι φίλοι μου, δεν μπορείς να τα έχεις όλα! Η παράδοση, δεν είναι κάτι στατικό αλλά συμπεριλαμβάνει όλες τις χρονικές φάσεις μιας περιοχής. Όχι τυχαία το 99% των πολιτιστικών συλλόγων ασχολούνται με το παρελθόν. Με το μέλλον τι θα κάνουμε; Με το παρόν; Άλλη η γεωργική Κοζανη της Οθωμανικής περιόδου και άλλη της ΔΕΗ του 21ου αιώνα. Η πιο γλυκιά πατρίδα (που είναι η καρδιά) είναι ο χρόνος και οι άνθρωποι που περνάνε στη ζωή μας. Όχι ένα κομμάτι γης ούτε μια σταγόνα αίμα στο μικροσκόπιο..
